Memleket...

Mavi, yeşil, pembe, beyaz, 
Yaslanalım dağlarına,
Bulut bulut seyre dalıp asumanı,
Çam çam kokalım,
Susalım gelin az.
Sabahı kuş sesi,
Gecesi yıldız ayaz.
İçelim suyundan buzzz..
Koşarak kaçalım kalabalıklardan,
Dönelim aslımıza biraz.

Hayata kendi renkleriniz ile dokunun.

Yaz geldi hanımmm! :) Balkonlar, pencere pervazlarımız da en az tırnaklarımız kadar hak ediyorlar renklenmeyi.  Gelin yediğimiz omletlerin hatıralarını gök kuşağına özendirelim. Küçük bitkilerimizi de ektik mi işte size cümbüş. Bize bir tek bakıp bakıp keyiflenmek kalıyor sonra.

Yumurtaların yanı sıra pet şişelerimizi de kesip altlarını deldikten sonra çekmece ve raflarımız için kullandığımız plastik dantel görünümlü örtüleri de ojelerle renklendirip daha büyük saksılar elde edebilir; az masrafla da güzel şeyler yapabiliriz...

E hadi kolay gelsin...

Objektifime takılan Pisikler...

Bir Martı daha geride bıraktık... Bir başka Mart' a kadar Pisik çekmeye devam... :) 

Mandalin, naftalin...

Ben bu yazıyı yayınlayana kadar ilkbahar da geldi ama olsun. Naftaline gerek kalmadı en azından... 

13.10.2013-----

Sonbahardayız demi hala? Hani bir iki damla yağmurla geçmişken Eylül, Ekimse Aralık gibi girmişken kemiklerimize kemiklerimize çözemedim bu nasıl son bahar... Doğalgaza uygun hale getirilmiş ocağın üstünde çay tıkırdarken ne yazabilir ki insan. Ne yazabilir kalemtraş olmadan, silgi olmadan, biri bir kalem koymadan aklıma, ucu yazdıkça kalınlaşan. Ne kadar anlatılabilinir ki bir şeyler... 

Ama gözümde hala dipdiri her evde olan ve insanı hipnotize eden fayanslı mutfağın bir köşesinde tahtadan bir somya, diğer köşesinde ateşin çıtır çıtır oynaştığı bir kuzine olaydı o çaydanlığı kaynatan, e bir de elleri hamurlu ana olaydı tam olmaz mıydı dilinde memleketten bir türkü.

Dağlarda kar sesi var ,

tavlada zar sesi var.

Kurban olam Şavşat'a da

içinde yar sesi var...

Haydi hanım, haydi canım,

şinanay aslan yarim... 

Bu kadar rahatını seven insanlarız, her gün yeni bir rahatlık buluyor birileri ama niye içimizdeki geçmiş aşkı bitmiyor acaba diye bakıyorum insanların yüzüne. Doyurduğumuz midelerle  aç ruhlarımızı ayakta tutamıyoruz. Allah bu bulaşık makinasını bulandan razı olsun derken bir yandan, bir yandan tabure tepelerinde bulaşık yıkamaya çalıştığım günler gelince aklıma hayıflanıyorum. Annemin elleri geliyor aklıma eziliyorum. Emel Sayın'ın elleri geliyor gülüyorum. Ha bir de Özlemin elleri. ( Çamaşır suyuna mı batırıyorsun o tırnakları be kadın demiştim ilk gördüğümde içimden.) :)  

Bu kadar batmışken bu bilgisayarların içine nasıl eski mektuplar gibi kokar ki insan. Şimdi zırt-pırt yazdığımız mesajların rahatlığında, acı acı göğsüme değen yaz tatillerinde Lale'ye, sene boyunca abime yazdığım mektuplar ölmüş insanlar gibi dokunuyor içime...

Ne zaman kar yağmasa böyle oluyorum ben. Ne zaman ayaz olsa  kar yağmasa böyle buz kesiyorum. Akşam sefaları giriyor hüznüme. Eskiden tek renk olan şimdi sarısı, beyazı,turuncusu, ebrulisini dahi bulabileceğiniz o pembe akşam sefaları. Her şey eskiden güzeldi diye bir cümle oturuyor boğazımın çukuruna, öksürüyorum öksürüyorum geçmiyor.

Akşam ezanı sesinin belirgin toplanma vaktinde oturulan sofralar, içilmesi elzem çorbalar, sünnettir sil yavrumdan sonra yıkanmasa olur kıvamında tabaklar...Ve hafızamızda hiç eskimeyen, eski bayramların hatıralarıyla girdiğimiz bir tarafı buruk bayramlara giriyoruz. Zaman öyle hızlı geçiyor ki iki bayram arası bırakın düğünü insan öldüğünü bile anlamıyor... Toplanılan büyük bahçeli evlerin büyükleri her bayram değişir, size yavaş yavaş gelse de bir bayram onların yerine geçeceğiniz günlere bir çırpıda gelirsiniz. Bir bakmışsınız diliniz de değişmez bir cümle; "ah, ah nerede o eski bayramlar. Çarşının ortasında kurulan kart tezgahlarında geçirilen saatler. Bu dayıya, bu ablaya, bu abiye, bu arkadaşa diye özenle ve heyecanla seçilen o ışıl ışıl tebrik kartaları," O kalabalık evler, her gün yenisi şerbetlenen baklava tepsileri, bol kahkahalı sohbetler,  hep birlikte sabah edilen uzun geceler, yeni ayakkabılar, elbiseler, çoraplar, işlemeli mendiller yüzünüze acıklı bir tebessüm yapıştırır ve siz bir kağıt mendil çıkarırsınız çantanızdan daha da içinize oturur burnunuzdaki o tarifsiz sızı.  

 Bazen durduk yere mandalin kokusu alıyorum, tadından çok sobanın üstündeki kokusu yapışmış içime demekki. Demek ki bizi de sobanın üstünde mandalin kabuğu kokusu koruyor güvelerden, sandıktaki çeyizlikleri koruyan naftalin kokusu gibi...  O yüzden çürümüyor bunca şeye rağmen ruhlarımız. O yüzden neredeyse herkesin bahçeli bir ev, evin bir odasında mutlaka şark köşesi, sofra, bakır hayalleri var, kilim desenli.  O yüzden göç ediyoruz geçmişe geçmişe yaş ilerledikçe. O yüzden misk-i amber dedikleri neyse naftalin de o işte. Naftalin kokusu dolu bir gardrop içinde saklambaç oynadıysanız naftalin yaşındasınızdır artık. Meyveleri çırılçıplak dallarından sarkan hurma ağaçlarına benzediğiniz mevsimdir artık. Kış gelmiştir, kar saçlarınıza müthiş bir güzellikle yağmıştır. Artık hangi pencereyi açsanız soluduğunuz naftalin kokulu yıllardır. 

Naftalin yaşında olanlar bilir bir albüm ne demek. Albüm arasında kaybolmak, sayfalarını kendini açar gibi açmak ne demek. Her sayfası ömür. Herbiri ayrı hikaye. Sararmış, solmuş, ölmüş ağaçlar vardır yaslanmışsınızdır. Kahkahalarınız vardır, tuzu dudağınızda acılarınız. Görünmeyen yıllar vardır, hatırı sayılır çizikler atmıştır yüzünüze, ellerinize. Beliniz inceciktir mesela gülersiniz. Naftalin yaşında olanlar koklarlar fotoğrafları, kitapları mandalin kabuğu koklar gibi...  Bilirler  her açılan pencerenin, cama yaslanmış Vasfiye teyzeye, ev boyuna gelmiş bir dut ağacına, babanın diktiği zambaklara, abilerin her hıdırellezde aşk için budadığı güllere, çocuk sizin bağırışlarına... elma dersem çık, armut dersem çıkmalara açıldığını. 

Geçmiş,geçmiyor aslında. Biz geçiyoruz galiba, geçip gidiyoruz umursamadan. 

11.10.2013 Mandalini naftalin geçen bir saat işte. :) Asuman...

Ocak bitmeden yayınlayalım bari... :) İçilir...

   Hiç sevmedim yataktan çıkar çıkmaz, ağzının çamuruyla oturtturulduğum kahvaltı sofralarını ( hala da sevdiğim söylenmez ya neyse... ) Ben içmesem de babamın mutlaka ince beline kadar şekerle doldurduğu bardaklar kırılır gözümde, ağzında yeni kalkmış bir çocuk mızmızlığıyla oturur o çayı içersin...

Yıllarca tadını bile bilmezsin, sevmezsin, denemezsin velhasıl nedeni ne ise ne içmezsin. Bir gün gelir bütün seceresini dökebildiğin herkesin adını, soyadını, lakabını hatırladıklarına inat sana çayı ilk denemede beş bardak birden içiren şimdiki doktor Nihal'in soyadını hatırlamaz, içersin...

O beş bardak deneyimi, yerini e demlenmiş içeyim barilere dönüşür, hatır için der; hatırı sayılan kim varsa dizilir bardak bardak tutar en hatırlısından içersin... 

Sonra genişler evler. Yeni gelinler, çeyizlik demlikleriyle tur atlatır gibi çay içişlere, sizi " çay yok mu ya" diyecek boyuta geçirirler , balkon pervazına oturtulan demliğin dumanı tüter yüzüne yüzüne, içersin.



........................... 2013



Velhasıl kelam buna devam ederiz de saat 23.59 olmuş bile ben çaya dalmış çıkamamışken... :) Mutlu yıllar, bardaklarınız hep ağız tadıyla, hayatlarınız neşe, barış, sağlık, mutlulukla dolsun.... 


.....................  2014

Bir Zühren olur mesela açık içer çayı ezbere bilirsin. Kerrat cetveli halt etmiş yani. Her tazelediğinde bardağını unutur boca edersin demi, her seferinde beynine beynine çarparsın çay* zühre = açık tır, bunamaktan tükenir, içersin... 

Seyhan vardır sonra aynı hesap çöpsüzdür süzme su bardağıdır onun için çay Her seferinde çöpüne çöpüne daldırırsın kızın çayını gülersin, gülersiniz içersin...


Zaten yıllar sonra içmeye başladığın ve şeker de olmasa çay içilir mi ruhunda gezerken sen biri şekerin zararlarını hayatımdan çıkarmam için her sabah şekeri kendi atınca ve 20 İzmir sabahında, şekerin çaya katıldığında ama sadece :) verdiği zararları hayatından çıkarınca anlarsın "çayın tadına şekersiz içilirse varılır " diyenlerin ne kadar haklı olduklarını. ( Murat abi bu kısım senin ) Ve şekeri gram gram silenler 
 kiloyla çökerler çöpüne çöpüne gözünün, içersin...


Yolculuklara çıkarsınız, demi dem, kimbilir kaçta demlenmiş kaçta size sunulmuştur, acıdır. Derler ya hani zehir gibi tabiri caizse siz o molaları, o tatları özler hale gelirsiniz birgün bir vakitte; gidemediğin her yer için bal eyler içersin...

Bir de Fahriye abladır çay. Murat'ın anasıdır. Öğrencisin senden başka hepsi ikinci öğretimdir ama yalnız kalmazsın geceleri. Sokağın alt tarafında bir ışık yanar kapı önünde. Elinde demlik Fahriye abla yoldaşındır, sohbet ortağındır, korkma diye gelen korku hikayeleri anlatıp altına ettirendir... Ramazan amcadır çay. Allah Rahmet eylesin içine içine güler insanın, gözlerin küçük bir şehir de ağlar, sen yıllar sonra siler yaşını içersin... 


Kışlada kuzine üstünde fokurdarken çaydanlık ve beklerken dayın gelsin çay döksün diye herkesin birbirine baktığı ama hep sobaya en yakın dayı sen olduğun için paşa paşa döktüğün çayı alıp kahkahalarını gıcırdata gıcırdata açtığın tahta kapıyla birleştirip yıldızların altında siyah yeşil lacivert bi sessizliğe çıkarsın da sen tam keyifle yudumlarsın çayını Aynagül bir yandan sedef bir yandan seslenir ya mööö diye daha bi keyif eser rüzgardan rüzgardan. Çam kokusuna demlenir gece, içersin... 



Boşuna dememişler yazana değil yazdırana bak diye.  İşte o uzaktakiler çiğköftelerini rakıya banıp yerken :) Yılbaşı gecesi çay mı içilir derler ya insana, anason anason bir hasret buruşturup içine içine tüterler, içmek yetmez o vakit hem yazarsın hem içersin... 


2013-2014 - İstanbul...